Tak naprawdę jednak, po analizie materiałów wideo i foto, po rozmowach z ludźmi, którzy byli na miejscu w Monachium, muszę uderzyć się w pierś. I stwierdzić, że Damian Czykier nie miał racji, rozpętując - niestety - burzę wokół swojej osoby zupełnie niepotrzebnie. Emocje wzięły górę nad spokojną, merytoryczną analizą, zawodnik nad nimi nie zapanował. To się zdarza, i pewnie zdarzać się będzie również w przyszłości, w końcu to sport, to rywalizacja i trudno oczekiwać, żeby chwilę po nieudanym biegu jego uczestnik zachował do wszystkiego niezbędny dystans. Tyle że od tego ma szkoleniowców i kierownictwo ekipy, żeby w takim momencie zapanowali nad sytuacją. I ostudzili zbyt mocno rozgrzaną głowę.
Myślę, że w tym akurat aspekcie Polski Związek Lekkiej Atletyki ma dużo do nadrobienia; to znaczy jeśli chodzi o sposób komunikowania się. Zawodniczki i zawodnicy powinni porozumiewać się ze światem zewnętrznym, czyli z kibicami, dziennikarzami, ekspertami jednym głosem i jednym kanałem. Uważam, że PZLA to tak mocny związek, tak dojrzały, że stosowne decyzje w tym zakresie powinny być podjęte już dawno temu. Właśnie po to, aby nie dochodziło do takich sytuacji, że przedstawiciele federacji prezentują publicznie odmienny punkt widzenia niż sportowcy. Bo nie dość, że wygląda to niepoważnie, to jeszcze opinia publiczna jest wprowadzana w błąd. Czego i ja padłem ofiarą.
Tymczasem różnice zdań - a przede wszystkim „kwasy” - powinny być rozstrzygane we własnym gronie. I nie powinny wychodzić na forum publiczne przed ustaleniem wspólnego stanowiska. Gdy byłem jeszcze zawodnikiem, i kapitanem reprezentacji Polski, czyli już kilka ładnych lat temu, tak właśnie zostało to rozwiązane w Polskim Związku Piłki Siatkowej. To znaczy ustaliliśmy, że najpierw załatwiamy sprawy wewnątrz, pierzemy wszystkie ewentualne brudy i ustalamy wspólną wersję wydarzeń, a dopiero wtedy rozmawiamy ze światem zewnętrznym. To zadziałało, i sprawdza się do dziś, więc spokojnie polecam wdrożenie naszego patentu ludziom z PZLA.
Z tego miejsca chcę podziękować za sympatyczną skądinąd - choć początkowo na taką wcale się nie zapowiadała - rozmowę prezesowi lekkoatletycznej federacji Henrykowi Olszewskiemu. Wiele mi wyjaśnił, wiele opowiedział, i jeszcze - mam taką nadzieję - nieraz mi wytłumaczy, co się dzieje za kulisami polskiej lekkiej atletyki. Pozdrawiam sportowo, życząc sukcesów co najmniej takich, jakie polscy przedstawiciele tej dyscypliny sportu osiągnęli niedawno w Monachium.
A jeśli chodzi o najbliższe mi podwórko - mistrzostwa świata rozpoczęliśmy w mekce światowej siatkówki, jaką jest bez wątpienia katowicki Spodek, zgodnie z oczekiwaniami. Hala wypełniona była po brzegi, hymn odśpiewany a capella, a wszystko na trybunach - na biało-czerwono. Czyli wszystko było jak być powinno i wynik także się zgadzał. Mecz otwarcia, w którym zawsze ręce troszkę bardziej się trzęsą, a koszulka reprezentacyjna waży znacznie więcej niż zwykle, wygraliśmy do zera. I o to chodziło!
Czy daje nam to powody do optymizmu? Otóż - za wcześnie na takie stwierdzenia. Dopiero mecz ze Stanami Zjednoczonymi będzie takim papierkiem lakmusowym, po którym będzie można stwierdzić, gdzie jesteśmy i w którą stronę zmierzamy. Jakiekolwiek głębsze analizy w tym momencie nie mają sensu. Takie mecze, jak z Bułgarią i Meksykiem trzeba po prostu wygrywać po 3:0, i tylko to się liczy. Reszta na tym etapie turnieju jest nieważna.
Trener Wojciech Łobodziński mówi o sytuacji kadrowej Arki Gdynia
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
